بازآمدم چون عیدِ نو، تا قفل زندان بشکنم

وین چرخ مردم خوار را، چنگال و دندان بشکنم



هفت اخترِ بی‌آب را ،کاینْ خاکیان را می خورند

هم آبْ بر آتشْ زنم ،هم بادْهاشان بشکنم



از شاهِ بی‌آغاز من، پَرَّان شدم چون بازْ من

تا جغدِ طوطی خوار را ، در دِیرِ ویران بشکنم



ز آغاز ، عهدی کرده‌ام، کاینْ جانْ فدای شَه کنم

بشکسته بادا پشت ِجانْ! گر عهد و پیمان بشکنم



امروز، همچون آصفم، شمشیر و فرمان در کَفَم!

تا گردن ِگردنْ کِشان، در پیشِ سلطانْ بشکنم!



روزی دو باغِ طاغیان، گر سبز بینی غم مَخور

چون اصلْ‌هایِ بیخشان، از راه ِپنهان بشکنم!



منْ نشکنم جز جُور، را یا ظالم بدغُور را

گر ذره‌ای دارد نمکْ، گِیرمْ اگر آن بشکنم



هر جا یکی گُویی بُوَدْ، چُوگانِ وحدتْ وِی بَرَد

گُویی که میدان نَسْپُرد، در زخمِ چوگان بشکنم



گشتم مقیم ِبَزم او، چونْ لطفْ دیدم عَزم او

گشتم حقیرِ راهِ او، تا ساقِ شیطان بشکنم



چون در کَفِ سلطانْ شدم، یک حَبَّه بودم، کانْ شدم

گر در ترازویم نَهی، مِی دانْ که مِیزانْ بشکنم



چون منْ خرابُ و مستْ را، در خانهِ خودْ رَهْ دَهی

پس توْ نَدانی اینْ قَدَر ، کاینْ بشکنم ،آنْ بشکنم



گرْ پاسبان گوید: که هِیْ! بر وِیْ بریزم جام ِمِی!

دربان اگر دستم کشد، منْ دست ِدربان بشکنم!



چرخ اَرْ نگردد گِردِ دل، از بیخ و اصلش بَرکَنم!

گردونْ اگر دُونی کُند، گردونِ گَردانْ بشکنم!



خوانِ ِکَرَمْ گُسترده‌ای، مهمان ِخویشمْ بُرده‌ای

گوشم چرا مالیْ اگر، منْ گوشهٔ نانْ بشکنم!



نِی نِی! مَنم سَرْخوان ِتو، سَرْخِیل ِمهمانان ِتو

جامیْ دُو بَر مهمان کُنم، تا شرم ِمهمانْ بشکنم



ای که میانِ جانِ من، تلقینِ شعرم می کنی!

گر تن زَنم! خامش کُنم ! ترسم که فرمان بشکنم!



از شمس ِتبریزی اگر، باده رسد مستم کند

من لااُبالی وارْ خودْ ،اُسْتُون ِکیوانْ بشکنم!

گفتی : غزل بگو ! چه بگویم؟ مجال کو؟

شیرین من ، برای غزل شور و حال کو؟

پر می زنـد دلم بـه هـوای غـزل ، ولی

گیرم هوای پـر زدنـم هست ، بال کو؟

گیـرم بـه فـال نیک بگیـرم بـهـار را

چشم و دلـی بـرای تماشا و فـال کو؟

تقویـم چـار فـصـل دلـم را ورق زدم

آن برگـهـای سبز سـر آغاز سـال کو؟

رفتیم و پرسش دل مـا بی جواب ماند

حال سـؤال و حوصلـه قیل و قال کو؟

#محمد_علی_بهمنی

امروز دلم ،

سراغ تو را گرفت .

گفتم :

ببين گوشه آسمان ،

ماه را

چه تنهاست . . .

چه تنها ...........



مجتبی معظمی

بفهم دیگر
شب‌ها دراز نیستند
این تویی که تنهایی!”

ایلهان برک
.

“مــردها وقتی عاشق می‌شوند،
به دنیا می‌آیند.
و زن‌ها
عاشق که می‌شوند، می‌میرند!”

ویسواوا شیمبورسکا

ای که هزارآرزوخوانده مرابه سوی تو
مستم وشعله عطش می کشدم به کوی تو
می کشدم به کوی توباغ وبهارروی تو
بنده مهروموی توسرخوشم ازسبوی تو
عشق همیشه بامنی،جان هماره درتنی
بامن بی توگم بگومن توشدم یاتومنی
هست شوم که بفکنم خویش به خاک پای تو
نیست شوم که نوکندبازمراهوای تو
بی توهرآنچه زیستم فاش نشدکه کیستم
نام ونشان من تویی ای همه هست ونیستم
می کشی ونمی کشم دست زآرزوی دل
می روم ونرفتی ازشاه نشین کوی دل
عشق همیشه بامنی جان هماره درتنی
بامن بی توگم بگومن توشدم یاتومنی...

فرصت زندگی کم است. بزرگوارتر از آن باش که برنجی و نجیب تر از آن باش که برنجانی. زندگی زیباست، با این اعتقاد زندگی کن که انگار کل جهان طرف توست. مادامی که به آن بهترینی که در وجودت است، وفادار بمانی، موفق خواهی بود.

حقیقت این است که فرودگاهها، بوسه های بیشتری از سالن های عروسی به خود دیده اند و دیوار بیمارستانها بیشتر از عبادتگاه ها دعا شنیده اند. هميشه اینگونه ایم، همه چیز را موکول میکنیم به زمانی که چیزی در حال از دست رفتن است. چارلی چاپلین

مي خواهم عمري در كنار تو باشم؛

آنقدر از خود به تو بگويم

تا وجودمان يكي شود،

تا زماني كه لحظه ي مرگ مان فرا رسد.



((جیمز جویس))

گفته بودم
فراموشي زمان مي خواهد
اشتباه بود
فراموشي زمان نمي خواهد
فراموشي دل مي خواست
که آن هم پيش تو ماند

اُزدمير آصف