امام بزرگوار و عزيز و معصوم و قطب عالم امكان و ملجأ همه خلايق، اگرچه غايب است و ظهور نكرده؛ امّا حضور دارد. مگر ميشود حضور نداشته باشد؟ مؤمن، اين حضور را در دل خود و با وجود و حواسّ خويش، حسّ ميكند. آن مردمي كه مينشينند، راز و نياز ميكنند، دعاي ((ندبه)) را با توجّه ميخوانند، زيارت ((آل ياسين)) را زمزمه ميكنند و مينالند؛ ميفهمند چه ميگويند. آنها حضور اين بزرگوار را حس ميكنند، لو هنوز ظاهر نشده و غايب است. غيبت او، به احساس حضورش ضرري نميزند. ظهور نكرده است؛ امّا هم در دلها و هم در متن زندگي ملّت حضور دارد. مگر ميشود حضور نداشته باشد؟
شيعه خوب، كسي است كه اين حضور را حس كند و خود را در حضور او احساس نمايد. اين ، به انسان اميد و نشاط ميبخشد.
يكي از آن خورشيدهاي فروزان، به فضل و كمك پروردگار و به اراده الهي، امروز در زمان ما به عنوان ((بقيّة اللَّه في ارضه))، به عنوان ((حجّة اللَّه علي عباده))، به عنوان ((صاحب زمان)) و ((وليّ مطلق الهي)) در روي زمين وجود دارد. بركات وجود او، انوار ساطعه از وجود او، امروز هم به بشر ميرسد)).
امروز وجود مقدّس حضرت حجّت - ارواحنا فداه - در ميان انسانهاي روي زمين، منبع بركت، منبع علم، منبع درخشندگي، زيبايي و همه خيرات است .
چشمهاي ناقابل و تيره ما، آن چهره ملكوتي را از نزديك نميبيند؛ امّا او مثل خورشيدي درخشان است. با دلها مرتبط و با روحها و باطنها متّصل است و براي انساني كه داراي معرفت باشد، موهبتي از اين برتر نيست كه احساس كند، وليّ خدا، امام بر حق، عبد صالح، بنده برگزيده، در ميان همه بندگان عالم و مخاطب به خطاب خلافت الهي در زمين، با او و در كنار او است. او را ميبيند و با او مرتبط است.
اين بزرگوار، در فضاي ذهني و معنوي جامعه ما، حضور دارد و جوانان مؤمن و با اخلاص نيز با آن حضرت، قلباً در ارتباط هستند. اين ارتباط، به معناي حقيقي كلمه، دو جانبه است و در حالات برجسته شور و محبّت و احساس و عواطفي كه ملّت ايران، نسبت به اين بزرگوار دارند، اين ارتباط طرفيني است.
امام معصوم و بازمانده عترت پيغمبر و اهلبيت(ع)، در طول اين زمان هاي اخير، در ميان جوامع بشري بوده است؛ امروز هم در ميان ما است.
ارتباط قلبي و معنوي بين آحاد مردم و امام زمان (عج)، اميد و انتظار را به طور دائم در دل آنها زنده نگه ميدارد و اين خود، يكي از پر بركتترين حالات انساني است.
اهل معنا و باطن، در توسّلات معنوي خود، اين بزرگوار را مورد توجّه و نظر دائمي قرار ميدهند و به آن حضرت توسّل ميجويند و توجّه ميكنند. نفس پيوند قلبي و تذكّر و توجّه روحي به آن مظهر رحمت و قدرت و عدل حق تعالي ، انسان را عروج و رشد ميدهد و وسيله پيشرفت انسان را - روحاً و معناً - فراهم ميكند .
اين، يك ميدان وسيعي است. هر كسي در باطن و قلب و دل و جان خود، با اين بزرگوار مرتبط باشد، بهره خودش را خواهد برد. البته، توجّه به كانون نور، بايد توجّه حقيقي باشد.
لقلقه زبان در اين زمينه، تأثير چنداني ندارد. اگر انسان، روحاً متوجّه و متوسّل شد و معرفت كافي براي خود به وجود آورد، بهره خودش را خواهد برد. اين، يك ميدان فردي و تكامل شخصي و معنوي است.
نزديك شدن به امام زمان (عج)، نه نزديك شدن در مكان هست و نه نزديك شدن به زمان. شما كه ميخواهيد به ظهور امام زمان (عج) نزديك بشويد؛ ظهور امام زمان (عج) يك تاريخ معيّني ندارد كه صد سال ديگر مثلاً يا پنجاه سال ديگر... تا ما بگوييم كه ما از اين پنجاه سال، يك سال و دو سال و سه سالش را گذرانديم، چهل و شش سال و چهل و هفت سال ديگر باقي مانده [است]. نه؛ از لحاظ مكان هم نيست كه ما بگوييم: ما از اينجا حركت ميكنيم به طرف مثلاً شرق يا غرب عالم يا شمال يا جنوب عالم، تا ببينيم كه وليعصر(عج) كجا است و به او برسيم، نه.
نزديك شدن ما به امام زمان (عج) يك نزديك شدن معنوي است؛ يعني، شما در هر زماني تا پنج سال ديگر، تا ده سال ديگر، تا صد سال ديگر كه بتوانيد كيفيت و كميت جامعه اسلامي را افزايش بدهيد، امام زمان - صلوات اللَّه عليه - ظهور خواهد كرد.
0 نظر
برای ارسال نظر، باید در سایت عضو شوید.