امروزه میلیونها انسان در دنیا به ویژه در کشورهای توسعه یافته و متمدن از بیماریهای روانی و از نبود آرامگاه روحی به شدت رنج میبرند و دهها انسان در روز در سرتاسر جهان به خاطر اضطرابهای روحی و فقدان پناهگاه معنوی، پوچ انگاریِ این عالم، دست به خودکشی می زنند.
به گفته روان شناسان، توجه به مسایل عبادی و امور ماوراء طبیعی، بهترین درمان این بیماریهاست و روزه که از مهمترین عبادات الهی و از اساسی ترین فرایض دینی به شمار میرود، شایستهترین درمان برای فشارهای روحی و بیماریهای روانی دانسته شده است، زیرا انسان روزهدار، خود را در جهانی میبیند که از خود حساب و کتابِ دقیق دارد و گرداننده آن، نیرویی است که فناپذیری و نیستی در وجودش راه ندارد.
نقش روزه در سلامتیِ روان و طهارت روح، به مراتب افزونتر از نقش آن در سلامتی جسم است؛ زیرا گرفتن روزه هم باعث کاهش بیماریهای روانی (حتی در بعضی موارد سبب درمان قطعیِ آنها) میشود و هم تقویت، پاکی و بزرگی روح را در پی دارد.
تقویت اراده یکی از موارد آثار روحی و روانی روزه است. انسان موجودی است دارای اراده و اختیار لذا هم می‌تواند بر کارهای زشت و غیرقانونی دست زند و هم قادر است کارهای خوب و پسندیده انجام دهد.
بر سرِ این دوراهی، آنچه وی را در پیروی از فرمانِ خِرد و فطرتِ پاک انسانی و پاگذاری روی خواست های نفس سرکشیده و هواهای لجام گسیختهی شهوت حیوانی، توانمند میسازد، شناخت آفریدگار یکتا و پیروی از دستورهای نجاتبخش اوست و بدون شک یکی از مهمترین دستورالعملهای خداوند بزرگ، فریضۀ روزه است.
انسانی که در روزهای روزهداری با آنکه در میان نعمتهای فراوان و غذاهای متنوع غرق است و برای بهرهبرداری از انواع لذتهای شهوانی توانایی دارد، وقتی به امر خداوند حکیم از خوردن همه آن نعمتها و غذاها دست کشیده و روی تمام لذایذ پا میگذارد، در حقیقت توفیق یافته تا مهار نفس سرکش را در اختیار خود گیرد، یعنی این انسان توانسته است برای نفس سرکشش «بِرِیک» بسازد تا با استفاده از آن در موارد خطرناک، خود و ایمانش را از افتادن در پرتگاههای بیتقوایی حفظ کند؛ پس روزه در واقع، ارادهی انسان را قوی ساخته و مهارِ نفس سرکش را در اختیار او قرار میدهد.
پیامبر اکرم می فرمایند؛”روزه آرزوهای نامشروع نفس را از بین می برد و نیروی شهوات را کنترل میکند.”
پاکیزگی روح و نزدیکی به خدا از دیگر آثار روحی و روانی روزه است، به عبارتی پس از آنکه انسان روزهدار، مهار نفس را در دست گرفت و غریزههای گوناگون خود را تعدیل و اداره کرد، زمینه را برای انجام واجبات و ترک محرمات آماده میسازد؛ برای چنین انسانی از هر لحاظ، شرایط برای توبه و بازگشت به سوی خداوند بخشایشگر فراهم است و با یک توبه حقیقی و پشیمانی واقعی، می‌تواند خانۀ خاک آلود دل را تکان داده و آیینۀ غبار گرفتۀ عقل را پاک و مصفا سازد تا از یک روح پاک و روان سالم بهرهمند شود.
دین اسلام از آنجا که دین کامل و جامع است به تمام ابعاد وجودی انسان و به همه زوایای زندگی او عنایت تام دارد؛ از این جهت آفریدگار هستی با وضع قوانین جاودانه و با تسریع دستورات عادلانه، هم نیازمندیهای جسمی او را برطرف میسازد و هم به ضرورتهای روحی او پاسخ میدهد؛ اگر از یک سو با تسریع عبادات به پرورش و پالایش روح او میپردازد از سوی دیگر همین عبادات را دوا برای درمان مرضهای بدنی او نیز قرار میدهد؛
اگر روزه را برای تقویت اراده و بالا بردن عزت نفس بندهاش واجب میکند، از جانب دیگر آن را به عنوان بهترین داروی شفابخش برای کاهش اختلالات عصبی و اضطرابهای روحی او نیز معرفی میکند.
انسان روزهدار نیک میداند که زندگی انسان هیچگاه پایان ندارد بلکه فقط چهره میگرداند و در کیفیت آن، دگرگونی پیش میآید؛ اینگونه انسان همواره به زندگی خویش لبخند زده و فردای خویش را درخشان میبیند.
بنده روزهدار هرگز خویش را تنها تصور نمی‌کند، بلکه خود را تحت نظارت دقیق و همیشگی نیروی قدرتمند و جاوید میبیند و در همه حالات کمکهای نهانی و امدادهای غیبی آفریدگار خویش را در لحظه لحظۀ حیات خویش تجربه میکند.
ادامه دارد...
0
0
0
0 نفر
0 نظر