نقش روزه در سلامتيِ روان و طهارت روح، به مراتب افزونتر از نقش آن در سلامتي جسم است؛ زيرا گرفتن روزه ـ بر اساس گفتهي روانشناسان و روانپزشکان ـ هم باعث کاهش بيماريهاي رواني (حتي در بعضي موارد سبب درمان قطعيِ آنها) ميشود و هم تقويت، پاکي و بزرگي روح را در پي دارد.
از اين رو به برخي از موارد بسيار مهم و اساسي آثار روحي و رواني روزه به طور گذرا اشاره ميکنيم:
1ـ تقويت اراده:
انسان موجودي است داراي اراده و اختيار، لذا هم ميتواند بر کارهاي زشت و غيرقانوني دست زند و هم قادر است کارهاي خوب و پسنديده انجام دهد.
به بيان ديگر: انسان هم داراي شهوت، هوس و نفسِ سرکش است که او را به سوي زشتي و بدبختي ميکشاند و هم از نيروي خرد و عقل بهرهمند است که وي را به جانب سعادت و نيکبختي هدايت ميکند.
بر سرِ اين دوراهي آنچه وي را در پيروي از فرمانِ خِرد و فطرتِ پاک انساني و پاگذاري روي خواست هاي نفس سرکشيده و هواهاي لجام گسيختهي شهوت حيواني، توانمند ميسازد، شناخت آفريدگار يکتا و پيروي از دستورهاي نجاتبخش اوست و بدون شک يکي از مهمترين دستورالعملهاي خداوند بزرگ، فريضۀ روزه است.
انساني که در روزهاي روزهداري با آنکه در ميان نعمتهاي فراوان و غذاهاي متنوع غرق است و براي بهرهبرداري از انواع لذتهاي شهواني و جنسي، توانايي دارد، وقتي به امر خداوند حکيم از خوردن همه آن نعمتها و غذاها دست کشيده و روي تمام لذايذ جنسي پا ميگذارد، در حقيقت توفيق يافته تا مهار نفس سرکش را در اختيار خود گرفته و بر دهن اسپ چموشِ خواستهاي درونياش، لجام زند؛ يعني اين انسان توانسته است براي نفس سرکشش «بِرِيک» بسازد تا با استفاده از آن در موارد خطرناک، خود و ايمانش را از افتادن در پرتگاههاي بيتقوايي حفظ کند.
پس روزه در واقع، ارادهي انسان را قوي ساخته و مهارِ نفس سرکش را در اختيار او قرار ميدهد.
پيامبر گرامي اسلام(ص) ميفرمايد:
«روزه آرزوهاي نامشروع نفس را از بين ميبرد و نيروي شهوات را کنترل ميکند.»
2ـ پاکيزه گيِ روح:
پس از آنکه انسان روزهدار، مهار نفس را در دست گرفت و غريزههاي گوناگون خود را تعديل و اداره نمود، زمينه را براي انجام واجبات و ترک محرمات آماده ميسازد؛ براي چنين انساني از هر لحاظ، شرايط براي توبه و بازگشت به خداوند بخشايشگر فراهم است و با يک توبه حقيقي و پشيماني واقعي، ميتواند خانۀ خاکآلود و دود زدهي دل را تکان داده و آيينۀ گرد آلود و غبار گرفتۀ عقل را پاک و مصفا سازد تا از يک روح پاک و روان سالم بهره مند گردد.
در اين زمينه پيامبر ميفرمايد: «روزه، قلب را مصفا و نوراني ميکند
ادامه دارد....
از اين رو به برخي از موارد بسيار مهم و اساسي آثار روحي و رواني روزه به طور گذرا اشاره ميکنيم:
1ـ تقويت اراده:
انسان موجودي است داراي اراده و اختيار، لذا هم ميتواند بر کارهاي زشت و غيرقانوني دست زند و هم قادر است کارهاي خوب و پسنديده انجام دهد.
به بيان ديگر: انسان هم داراي شهوت، هوس و نفسِ سرکش است که او را به سوي زشتي و بدبختي ميکشاند و هم از نيروي خرد و عقل بهرهمند است که وي را به جانب سعادت و نيکبختي هدايت ميکند.
بر سرِ اين دوراهي آنچه وي را در پيروي از فرمانِ خِرد و فطرتِ پاک انساني و پاگذاري روي خواست هاي نفس سرکشيده و هواهاي لجام گسيختهي شهوت حيواني، توانمند ميسازد، شناخت آفريدگار يکتا و پيروي از دستورهاي نجاتبخش اوست و بدون شک يکي از مهمترين دستورالعملهاي خداوند بزرگ، فريضۀ روزه است.
انساني که در روزهاي روزهداري با آنکه در ميان نعمتهاي فراوان و غذاهاي متنوع غرق است و براي بهرهبرداري از انواع لذتهاي شهواني و جنسي، توانايي دارد، وقتي به امر خداوند حکيم از خوردن همه آن نعمتها و غذاها دست کشيده و روي تمام لذايذ جنسي پا ميگذارد، در حقيقت توفيق يافته تا مهار نفس سرکش را در اختيار خود گرفته و بر دهن اسپ چموشِ خواستهاي درونياش، لجام زند؛ يعني اين انسان توانسته است براي نفس سرکشش «بِرِيک» بسازد تا با استفاده از آن در موارد خطرناک، خود و ايمانش را از افتادن در پرتگاههاي بيتقوايي حفظ کند.
پس روزه در واقع، ارادهي انسان را قوي ساخته و مهارِ نفس سرکش را در اختيار او قرار ميدهد.
پيامبر گرامي اسلام(ص) ميفرمايد:
«روزه آرزوهاي نامشروع نفس را از بين ميبرد و نيروي شهوات را کنترل ميکند.»
2ـ پاکيزه گيِ روح:
پس از آنکه انسان روزهدار، مهار نفس را در دست گرفت و غريزههاي گوناگون خود را تعديل و اداره نمود، زمينه را براي انجام واجبات و ترک محرمات آماده ميسازد؛ براي چنين انساني از هر لحاظ، شرايط براي توبه و بازگشت به خداوند بخشايشگر فراهم است و با يک توبه حقيقي و پشيماني واقعي، ميتواند خانۀ خاکآلود و دود زدهي دل را تکان داده و آيينۀ گرد آلود و غبار گرفتۀ عقل را پاک و مصفا سازد تا از يک روح پاک و روان سالم بهره مند گردد.
در اين زمينه پيامبر ميفرمايد: «روزه، قلب را مصفا و نوراني ميکند
ادامه دارد....
0
0
0
0 نفر
0 نظر