وَ إِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُواْ لِي وَ لْيُؤْمِنُواْ بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ
سوره بقره ایه 186

اوج رحمت خداوند به بنده اش در اين آيه پيداست.دراين آيه هفت بار خداوند مي گويد خودم…

بی واسطه مهرباني را به اوج مي رساند. پادشاهي كه گدايي را هفت بار با صميمانه ترين حالت به خودش ميخواند…

عِبَادِي ….اي بنده من
عَنِّي ….. از من
فَإِنِّي قَرِيبٌ…..پس من نزدیکم
أُجِيبُ…. اجابت مي كنم من
إِذَا دَعَانِ….وقتي من را مي خواند
فَلْيَسْتَجِيبُواْ لِي….پس طلب جواب كنند ازمن
وَلْيُؤْمِنُواْ بِي…….در حالي كه ايمان دارند به من

پس بايد… بايد…. بايد… از من… طلب جواب كني…. اين امر است امر موكد… فَلْيَسْتَجِيبُواْ لِي

بايد از من طلب جواب كنند آن هم با چه حالي؟ در حالي كه به من ايمان داري…وَلْيُؤْمِنُواْ بِي

ايمان داشته باش كه مي شنومت ايمان داشته باش كه من نزديكم به تو … فَإِنِّي قَرِيبٌ