باران میبارد، باران ِ سخن ِ یار زیر این بارش بگیر قلبت را تا شسته شود از

با دلی آکنده از غمی شش گوشه گوش جان میسپاریم به کلامی که همرنگ قطره های

سخن حضرت باران، حکایت بایدها و نبایدها نیکی ها و پلیدی های زندگانی است. پس

به رسم عهد عتیق، دعوت هستید به نوشیدن رحیق لیک، باده نه شراب سرخ فام، که دُر و

حضرت باران... باران... باران... وای باران باران شیشه پنجره را باران شست کاش

همنوا با بارانهای پاییزی، بخوان کلام حضرت باران را که هم جسم و هم جانت، پاک و

کلام حضرت باران همچون کشتی نجات، مسافرانش را  از میان دریای طوفانی دنیا

نوشته نیک و زشت ما، به لوح سرنوشت ما پس با کلام مطهر حضرت باران، زشتیها را

وقتی آبگینه ی صیقلی اما استوار کلام حضرت باران سپر عناصر روح و وجودت میشود

اگر میخواهی قطره قطرۀ وجودت بارانی شود کلام حضرت باران را درون قلبت بگذار ...

ماه دلداران ... حضرت باران ما را به کلامی منور فرما ادامه مطلب

روی شنهای کنار ساحل، بنویس حضرت باران با انگشت اشاره آنگاه بنگر که امواج

ابرها که در آسمان پدیدار میشوند کوچه ها معطر به عطر باران میشوند ابر

آسمان ابری دلت را هوایی باران می کند و تلنگرهای مهربانانه ی پنج شنبه ای

به سوی عشق ... به سمت نور گامهایت را تا خدا بشمار ادامه مطلب

بجای آنکه به غفلت از این شاخه به آن شاخه بپری فانوس کلام یاران را آویزۀ دیوار

چکیدن یک قطره باران از کلام یاران بر وجود بنی آدمی که مستغرق دنیاست امواجی از

کلام یاران را که هوش می دهی پاک میشوی به پاکی چشمه روشن میشوی به روشنی

زیر سقف آسمان نقره کوب، کنار خوان رحمت خدا، سفره ای از ترمه بگشا در میانه

چه رسم خوبی است هدیه دان و هدیه گرفتن! همچون بهار که بنفشه به زمین هدیه می