فريبا – كاوه خان شوخي مي كنن وگرنه طبع بسيار حساسي دارن.  فرنوش گفت:بيا

اما بهزاد حتي يه قطره اشك هم نريخت.  يه كم بعد، سرش رو بلند كرد و

نشست و يه نگاهي به من كرد و گفت:  كاوه – اولاً كه رفيقتم و از غصه

آفرين! چه شاعرانه! تو همين موقع، بيتا با يه دختر خانم سبزه رو و بانمك برگشت

كجا؟ حالش چطور بود؟  فريبا – خوب بود، خيالتون راحت باشه.  گريه

اصلاً سر در نمي آرم! شما هر كاري كه دلتون بخواد مي كنيد؟ بيتا- بله! خندم

دوباره سرم رو گذاشتم رو زانوهام. بلند شد اومد پيشم و بغلم كرد. كاوه –

سرم رو انداختم پايين. دختره طفلك مستأصل شده بود كه كاوه گفت:  -قربونت

اگه اومدي و ديدي كه من مردم، برام خوشحال باش نه ناراحت.  در اين مدت كوتاه

كاوه –خيلي غير قابل تحملم؟از نظر پزشكي... -مرده شور تو و نظريات پزشكي تو رو

تو نمي فهمي من چي مي گم. اگه فرنوش بر نگرده. همه چيزم رو باختم. فرنوش دنياي

نگاهش كردم.  كاوه – نامه رو خوندم. نمي خواد از من پنهون كاري كني! 

فرنوش: نامه رو يكبار بيشتر نخوندم. يعني احتياجي نبود.  همون كه

كاوه – پس يه دفعه بگو به ننه م بگم يه بار ديگه منو بزاد! اين دفعه قيافه م رو از

خيلي ممنون جناب برومند. اين رو هم بگم. بنظر من فريبا مي تونه كاوه رو خوشبخت

كاوه – اونا گفتن حالا تو كي رو دوست داري؟ منم گفتم فريبا رو. اونا گفتن فريبا

بهش خنديدم كه گفت: ميدونم غيرتت قبول نمي كنه كه از من چيزي قبول كني. تو هميشه

چون اصلاً توي فرهنگ شون نيست. اگه يكي از اونا به يكي ديگه شون اين حرف رو بزنه،

شب بهت خبر مي دم كه چي شده و پدرم چي گفته. -چرا فردا صبح باهاش حرف نمي زني؟

اينطوري تو راضي هستي؟ بدون جشن و عروسي و اين حرف ها؟ فرنوش – اون قدر تو خونه