چرا گریانی ای نفس من تو که به ناتوانی ام آگاهی؟ اشکهای جاری ات بران

مرد جواني قوي هيكل و درشت اندام؛ كه گرسنگي ضعيفش كرده بود. بر گذرگاه بخشش

همیشه بشریت را دوست داشته ام. آری .... بسیار دوست داشته ام! به عقیده من انسان

در اين روز، مادرم مرا به دنيا آورد. بيست و پنج سال پيش، در چنين روزي، سکوت، مرا

شاهزاده بر آستانه قصرش ايستاد و جمعيتي را که در باغ قصر گرد آمده بودند ندا داده

قلب من از درونم خسته شد. مرا وداع گفت و به خانه خوشبختی رفت.. وقتی به

  ما نغمه دلربای نهاوند را تصنیف کردیم و بر تارها نواختیم و با آن ارواح

ما فرزندان اندوهيم و شما فرزندان شادی. ما فرزندان اندوهيم و اندوه سايه ی خدايی

در طول مدتي که يوحنا در حال راز و نياز با پروردگار بود، مردم گرداگرد او ايستاده

آن کلمه زندگي که تو از قلب خدا به زمين آوردي، لابه لاي صفحات کتابها فراموش و

مراسم عيد پاک فرا رسيد. جشنهاي زيادي در اطراف برپا شده بود. ساختمان جديد کليساي

شما مانند افعي اي که سرش را بلند مي کند، دستانتان را درزا کرده ايد و دسترنج

کشيش نگاهي به او کرد و لبخندي زد و گفت: اي احمق! صومعه چيزي، حتي به مقدار ذره

چشمانش را مي بست و به روحش اجازه مي داد در بلندترين ارتفاعات تا

يوحنا، هر صبح تابستان، داسش را روي شانه مي نهاد، به مزرعه مي رفت و گاوها و

مردم، بنده زندگي اند. و اين بندگي روزگارشان را با خواري و سستي پر كرده، و

در روزگاران پيشين، آن گاه که اولين لرزش صدا بر لبانم جاری شد، بر فراز کوهی

شيطان حتي لحظه اي سخنش را قطع نكرد. پدر سمعان كه گيج شده بود و به خود مي

در آن لحظه لاويس كه كسوف را ديده بود و علت آن را مي دانست. جلو آمد و از

سالهاست كه اين روستاها را طي مي كني و هشدار مي دهي تا در دستان من اسير نشوند.