نه به هیچ وجه. من باید این سوال را چند سال پیش از تو می کردم. اما من نمی توانم

مهتا اخمی کرد و گفت: دیبا تو چه ات شده؟ رفتن و تو تصمیمت برای ما محترم است.

نه فکر می کنم پدر دارد با ناصرخان حرف می زند. نگاه هردویمان به دالان خیره ماند.

نمی دانم مادرجان. من کسی را ندارم که برایم نامه بدهد. شما بگویید. از طرف دوست

بله می دانم. ولی دیگر بس است. خانم زندی واضح تر صحبت کنید. آقای پژوهش من

به سرعت به طرف کادوها رفتم. بسته ها را نزدیکش گرفتم و با گریه گفتم: حالا که می

صبح روز بعد زود خود را به آموزشگاه رسانیدم. چند روی بود که آقای پژوهش را نمی

هفته ها بود که رابطه ی من و ماکان خیلی صمیمی تر از قبل شده بود. دیگر هیچ غمی در

در حالی که جا خورده بودم با فریاد گفتم: مادر کجاست؟ مهتا جوشانده را از دست زهرا

پیرزن گفت: نمی دانم. یعنی اگر می دانستم هم نمی توانستم اسرار سرهنگ را برای کسی

دستش را روی موهایم کشید و التماس کرد: دیبا خانم اشک نریزید. مرا ببخشید. سرتان

بلاجبار قبول کردم. اگر چه مصاحبت با مردی مثل او دلشادم می کرد. پرگویی هایش سرم

زمان رفتن ماکان فرا رسید. پدر سوغاتی وی را که چند مجسمه ی بسیار ظریف ساخته شده

مادر شما مرا آنقدر بدبخت می دانید که سفره غمم را برای همه می گشایید؟ آخر چه

من گریه می کردم. به خاطر عزیزی که می رفت. به خاطر سختی هایم به خاطر رنج هایی که

با ورودم پریا به سمتم دوید و صورتم را غرق بوسه کرد: خاله جان می دانی آمدیم تا

با عجله در صندلی کنار دستش نشستم. دیدم ماشینتان را گوشه ای پارک کرده اید.

اما نه برای من. چی برای شما؟ من به شما چی کار دارم؟ شما باید خیلی پیشتر از

روزی آقای سعدی سری به کلاسمان زد. کتابی با خود آورده بود که آن را به شاگرد میز

بعد از خوردن چای هر سه برخاستیم تا به کلاس هایمان برویم. موقع خروج آقای سعدی