در اواخر كتاب «من لا يحضره الفقيه» حسن بن محبوب، از هيثم بن واقد نقل كرده است كه از امام صادق (ع) شنيدم كه فرمود: آن كس را كه خدا از خواری گناه به شرف پرهيزگاری رساند، بی مال او را بی نياز كرده و بی دودمان او را عزت بخشيده و بی همدم انسش داده است و آنكه از خدای عزوجل پروا كند،‌ پروردگار هر چيز را از او می ترساند و آنكه از خدا پروا نداشته باشد خداوند او را از هر چيزی می ترساند و آنكه به كمترين روزی از خدا خشنود باشد، پروردگار به كمترين عمل از او خشنود شود، و آنكه در طلب روزی حلال شرمساری نبرد، سبكبار شود و خانواده اش نعمت يابند و آنكه به دنيا پرهيزكاری كند، خدا حكمت را در دلش پايدار كند و زبانش را به آن بگشايد و چشم او را بر دنيا و دردهای آن بگشايد، و او را به سلامت از دنيا به بهشت برد.

آرزوی داراز و بی خبری از گناهان گذشته
عارفی در تفسير آيه {وجعلنا من بين ايديهم سدا} گفت: آن سد،‌ درازی آرزو و آزمندی در بيشتر زيستن است و در شرح { من خلفهم سدا} گفت: بی خبری از گناهان پيشين و پشيمان نشدن بر آن ها و آمرزش نخواستن از آنها است.