پس از اینکه رستم کاووس و پهلوانان ایرانی را از بند دیو سپید و شاه مازندران

کاووس نیز مردم شهر را بخشید و آن ها را نواخت و سفارش کرد تا به راه آیین و دین

اما چرخ گردون بازی دیگری داشت و شاه بربرستان عزم جنگ با ایرانیان کرد. سپاهی از

وقتی کاووس به ایران زمین رسید، از گرد سپاهش آسمان پیدا نبود. جوش و خروش تا

وقتي دوباره كاووس بر تخت پادشاهاي تكيه زد به رستم چنين گفت: اي پهلوان تمام

وقتی شاه مازندران این سخن را شنید، ناگهان مانند پاره ای ابر شد در حالی که بر

رستم با سپاهی عظیم به سمتی که شاه مازندران بود رفت. شاه مازندران حتی لحظه ای

جهان همچون دریایی بود که نهنگ بلع دهنده آن، همان گرزها و شمشیرها بود. سواران

آنگاه کاووس فیاد زد که: پس چی شد ای دلیران و مردان کارزار؟ پس چرا از ترس این

وقتی رستم از مازندران بازگشت، شاه جادوان به عزم جنگ، سپاه را از شهر بیرون

نگه کرد رستم به روشن روان / به گاه و سپاه و در پهلوان نیامدش با مغز گفتار اوی

غمگین گشت بدگو هر نابکار / زگفت کلاهور برگشته کار تهمتن بر آمد هم اندر زمان

پس از اینکه کاووس نامه را به مهر خود ممهور کرد، رستم گرزش را بر روی زین گذاشت

وقتی لاف و گزاف شاه مازندران را شنید، کوشش کرد تا پاسخ نامه با دیگر پهلوانان

سپاه با تروشرویی از فرهاد استقبال کردند و هیچک بر وفق مراد پهلوان، گفتگو