جواد، پنج ساله بود كه صاحب يك خواهر به نام نرگس شد و چند سال بعد در هـمان دوره کودکی مادرش را از دست داد و در خانواده پدری بزرگ شد.
آموزش موسیقی را نزد پدرش آغاز کرد؛ تار می‌نواخت و بعدها با نواختن ویولن نیز آشنا شد. بعد از دوره ابتدایی، در ۱۴ سالگی و در دوره‌ای که كلنل وزيري مدير هنرستان ملي موسيقي بود، به تحصیل در آن جا مشغول شد. به پيانو روی آورد و نزد تاتينا خاراطيان، به یادگیری تکنیک نوازندگی پيانو كلاسيك مشغول شد. اتفاقا ساز تخصصي وي پيانو شد و به شهرت بسياري در اين زمينه دست يافت. اتودها و پرلودهاي شوپن، سوناتهای موتسارت، بتهوون، شوبرت و فوگهای باخ را با مهارت می‌نواخت. در کنار موسیقی کلاسیک، موسیقی ایرانی را هـم ادامه داد و تحصیلات موسیقی را نزد علینقی وزیری کامل کرد.
او در ۱۸ سالگی با دختري به نام شـمس الزمان ازدواج کرد. حاصل این ازدواج چهـار فرزند بود، دو فرزند پسر و دو دختر به نام هاي: منوچهر، شکوه الزمان (گـیتی)، ژیلا و فـرهاد. او در طول عمر خود سعی در آشتی دادن موسیقی سنتی و غربی داشت و بسيار كوشيد كه وجه مشتركي بين اين دو موسيقي بيابد و شاگردان خود را نيز با اين دو موسيقي آشنا كرد. وی در بامداد روز سه شنبه، شانزدهـم آذر ماه ۱۳۷۲ در تهران درگذشت.
در ۲۱ سالگی، در ۱۳۱۲، به دلیل استعداد شگرفش در موسیقی به استخدام وزارت فرهنگ وقت در آمد و معلم موسیقی مدارس تهران شد و به آموزش سلفژ و دیکته موسیقی در هـنرستان پرداخت. از ۱۳۱۹، هـمزمان با افتتاح رادیو به این موسسه پیوست و سال‌ها تک نواز پیانو بود. در آن زمان برنامه هاي راديو محدود و معدود بود و بااين حال از نوازندگي و آهنگهاي وي استفاده به عمل مي آمد و همين امر موجبات شهرت بيش از پيش وي را فراهم ساخت. از ۱۳۳۲ به سرپرستی موسیقي راديو منصوب شد و هـمزمان با آن به عضویت شوراي عالي موسيقي در آمد. معروفی هـمچنین رهـبر ارکستر شماره يك و رهـبر اركستر گلها بود. او تنظيم كننده آهنگ‌های علي اكبر شيدا، عارف قزويني، ركن الدين مختاري و درويش خان و بسیاری دیگر از آهـنگسازان معروف ایرانی بوده است. خودش می‌گوید:
«از بدو تأسیس رادیو در سال ۱۳۱۹ در آنجا هـم مشغول شدم. در آن موقع سنی نداشتم ولی هـم نوازنده پیانو بودم و هـم رهـبر اركستر شماره 1 سال اولی که رادیو تأسیس شد، در اولین اركستر راديو این نوازنده‌ها بودند: ابوالحسن صبا، حبیب سماعی، حسین تهرانی، مرتضی نی‌داوود و خود من. بعدها که برنامه گلها تأسیس شد من رهـبر ارکستر آن شدم و نوازنده پیانو و سولیست هـم بودم. برای ارکستر گلها هـم قطعاتی تنظیم می‌کردم.»
او در نواختن پیانو برای موسیقی ایرانی، از روش مشير همايون شهردار، بیشتر از مرتضي محجوبي اقتباس می‌کرد؛ اما شیوه‌ای ویژه و یکتا داشت که تکنیک در آن آشکار بود. معروفی بیش از چهل سال در زمینه آهـنگسازی فعالیت کرد. معروفی و پدرش، از نخستین کسانی محسوب می‌شوند که قطعاتی در دامنه موسیقی ایرانی برای پیانو ساخته و تنظیم کرده‌اند. اولین قطعه جواد معروفی، ترانه‌های خیام، بر اساس رباعیات خیام بود که در ۱۳۱۵ اجرا شد.
از جمله خدمات فرهـنگی و آموزشی جواد معروفی، می‌توان به سال‌های تدریسش در دانشگاه تهران اشاره کرد. در آن زمان روش ساخت آهـنگ و فرم‌های اصیل موسیقی را تدریس می‌کرد. استاد در سال‌های عمرش در دانشگاه تهران و هـنرستان موسیقی شاگردان بسیاری تربیت کرد که از هـنرمندان بنام کشور هستند. اردشیر روحانی، افلیا پرتو، انوشیروان روحانی، پرویز اتابیگ (اتابکی)، مهین زرین پنجه و ساسان محبی. خودش می‌گوید:
«سبک من را انوشیروان روحانی، اردشیر روحانی، افلیا پرتو، مهین زرین پنجه و ساسان محبی خوب می‌نوازند. آنها شاگردان خوبم بوده‌اند. آنها، هم موسیقی ایرانی را می‌دانند و هـم موسیقی غربی را. موسیقی ایرانی را وقتی به شاگرد درس می‌دهـیم که دست روان داشته باشد و موسیقی کلاسیک را زده باشد. چون موسیقی کلاسیک دست را روان و نت خوانی را قوی می‌کند. بعدا موسیقی ایرانی به او درس می‌دهـیم، چون موسیقی ایرانی تکنیک مفصلی دارد».
وی در بامداد روز سه شنبه، شانزدهـم آذر ماه ۱۳۷۲ در تهران درگذشت.روحش شاد و خوابش، آرامترين خوابها.
به همت: سونيا خندان
0
0
0
0 نفر
0 نظر
برای ارسال نظر، باید در سایت عضو شوید.